İş insanı ve spor gazetecisi Adem Yılmaz’ın teşebbüsüyle, Adem Yılmaz Eğitim ve Kültür Vakfı tarafından kurulan İstanbul Çatalca’daki Delta Teknoloji Müzesi, 15 farklı kısmında, kullanılır ve çalışır durumdaki birçok nesne meraklıların ve araştırmacıların tecrübesine açılıyor.
Müzeye ait açıklamada bulunan Adem Yılmaz’ın kızı ve Delta Ofis İdare Şurası Lider Yardımcısı Ece Yılmaz, babasının, 2012’de kurulan müzenin çalışmalarına 2004’te başladığını söyledi.
Yılmaz, büyük dedesinin kağnıcı olduğunu, babasının ise birinci olarak ahşap işleriyle uğraştığını, daha sonra da mobilya imalatına başladığını aktardı.
Teknolojinin 200 yıllık gelişimi, Delta Teknoloji Müzesi’nde sergileniyor – FOTO GALERİ
“Amacı Türk ustalarının ürettiği mobilyalardan da oluşan bir müze yapmaktı”
2018’de vefat eden babasının mobilya bölümüne sevdalı olduğunu ve kesime olabildiğince hizmet etmeye çalıştığını kaydeden Yılmaz, Türk mobilya sanayisine yararlı olması ve üniversitelerde fiyatsız okutulması emeliyle “Dünden Bugüne Mobilya Tasarımı ve Teknolojisi” isimli kitabı yazdığını belirtti.
Ece Yılmaz, kitabın yazımı sırasında ağır bir araştırma sürecine giren babasının, mobilya imalatında kullanılan alet ve edevatları topladığını aktararak, şunları vurguladı:
Daha sonra farklı devirlerde Türkiye’de üretilen mobilyaları da antikacılardan, müzayedelerden toplamaya başladı. Bu sayede yavaş yavaş mobilya üzerine küçük bir koleksiyon oluşturdu. Ancak Türkiye’de bilhassa 20. yüzyılda üretilen mobilyaların atıl durumda olması yahut atılmış olmasından dolayı müze kurmak için gerekli envanteri sağlayamadı. Aslında gayesi Türk mobilya dalına bir kitabın yanı sıra Türkiye’de imal edilen, Türk ustalarının ürettiği mobilyalardan oluşan bir müze yapmaktı. Ama bu müzeyi kurma hayali gerekli envanteri toparlayamadığı için ne yazık ki gerçekleşmedi.
Müzede 15 farklı kısımda 657 nesne sergileniyor
Uzun yıllar farklı gazetelerde spor müellifliği yapan Adem Yılmaz’ın, mesleğinden dolayı daktilo sevdalısı olduğunu ve daktilo koleksiyonu yaptığını aktaran Ece Yılmaz, şöyle devam etti:
Babam kendi özel hayatına, gençliğindeki anılara değinen nesneleri topluyordu. Bu nesnelerin içerisinde müzik aletleri de var. Zira kendisi müzisyen, müziğe gönül vermiş bir kişiydi. Birebir vakitte 1950’lerin yani doğduğu yılların otomobillerine sevdalı bir insandı. Bu yüzden de bu otomobillere tek tük de olsa sahip olma isteğindeydi. Daha sonra koleksiyonu genişlemeye başladı. Müzik aletleri, mobilya imalinde kullanılan aletler, otomobiller… Birdi, iki oldu. Derken, ‘Bunları neden bir teknoloji müzesine dönüştürmeyeyim?’ diye bir fikir geldi. Yalnızca kendi anılarına değinerek topladığı her şey, bir anda şuurlu bir formda farklı kategoriler altında yavaş yavaş toparlandı.
Ece Yılmaz, müzede şu anda 15 farklı kısımda 657 nesnenin sergilendiğini belirterek,
Askeri teçhizatlar, müzik aletleri, bilgisayar teknolojileri, matbaa kısmı, otomobiller, daktilolar üzere farklı kısımlar var. Müzemizde 1850’li yıllara ilişkin bir radyomuz mevcut. Tıpkı halde 1850’li yıllarda yapılmış körüklü bir piyanomuz var. Tekrar eski vakitlerde kullanılan ender altın terazilerimiz mevcut. Ayrıyeten 1900’lerin başında imal edilmiş bir kara tren var. Biz bu kara treni Türkiye Cumhuriyeti Devlet Demir Yollarından özel müsaadeyle aldık. Trenimiz Eskişehir’den müzemize, Çatalca’ya geldi. Gelişi de yaklaşık bir hafta sürdü.
diye konuştu.
“Müzemize gelen öğrencileri bilgilendirecek formda bir eğitim verip gezdiriyoruz”
Çevredeki halkın kullanımı için babasının Çatalca’daki fabrikaların içinde bir toplumsal tesis kurduğunu kelamlarına ekleyen Yılmaz, İstanbul’a gitme imkanı olmayan çocukların eğitimlerine katkı sağlaması emeliyle müzeyi de bu tesiste hazırladığını aktardı.
Yılmaz müzelerdeki eser ve nesnelere olağanda dokunulmadığının altını çizerek, şöyle devam etti:
Babam her vakit teorik ve tıpkı vakitte pratik eğitime inanan bir insandı. Bu yüzden buraya gelen çocukların otomobillerin içine binmesini, dokunmasını, alet, edevatla uğraşmasını, onların nasıl çalıştığını görmelerini amaçlıyor, nesnelerin önlerine hiçbir biçimde bariyer, mahzur koyulmasını istemiyordu. Onun için kıymetli olan aslında tecrübeydi. Bu manada müzemizi öbür müzelerden ayıran 3 öge var. Bunlardan birincisi büsbütün fiyatsız olması, ikincisi yeniden büsbütün etraf halka yarar sağlamak için kurulmuş olması ve üçüncüsü de buradaki tüm nesnelere dokunarak, gelen konuklarımız, bilhassa de öğrencilere teknolojiyi deneyimleme bahtı vermek.
Farklı okullardan gelen öğrencilerin müzeye ilgi gösterdiğini anlatarak,
Müzemize gelen öğrenciler aslında en çok bilgisayarları gördükleri vakit şaşırıyor. Daktiloların ne olduğunu anlamıyorlar. Tıpkı formda terazilerin ne olduğuna, ne işe yaradığına dair soru soruyorlar. Genelde ilkokul ve ortaokul öğrencileri geliyor. Gelmek istedikleri vakit arıyor, randevu alıyorlar. Buna istinaden onlara seve seve müzemizin kapısını açıp, bilgilendirecek formda bir eğitim verip gezdiriyoruz. Onlara birebir vakitte müzemizde çalışan su değirmeni, matbaa makinalarını ve dokuma makinalarını gösteriyoruz.
diye konuştu.
1800’lerden bugüne teknolojik gelişimin serüveni
Ece Yılmaz, teknoloji alanındaki gelişmeleri görmek isteyenleri müzeyi görmeye davet ederek,
1800’li yılların başından 20. yüzyılın sonuna kadar farklı farklı alanlarda teknolojik gelişmeleri görmek isteyen tüm ziyaretçilerimizi fiyatsız olarak müzemize bekliyoruz.
dedi.
Müzede metal sürece, ahşap sürece, dokuma makineleri, matbaa, tarım aletleri teknolojisi, otomotiv teknolojileri, bisiklet-motosiklet, tartı aletleri, fotoğraf teknolojileri, bilgisayar teknolojileri, asker telsiz teknolojileri, bağlantı radyo ve televizyon teknolojileri, müzik aletleri ve dikiş makineleri sergileniyor.
Bahçesinde tarihi lokomotif trenlerle uçakların da görüldüğü müze, hafta içi her gün 9.00 – 16.00 ortası ziyarete açık olarak hizmet veriyor.
