Büyük ölçüde İBB Lideri Ekrem İmamoğlu’na atfedilen “İktidar İçin Değişim” manifestosunu asli sitesinden okudum.
Öncelikle “manifesto” sözcüğünün özgül yüküne biraz hakaret olmuş. İnsan o meşhur manifestodaki üzere geniş bir dünya algısı ve “Bütün ülkelerin proleterleri, birleşin!” üzere bir bitiş bekliyor. Halbuki ortada bir manifestodan çok bir baş karışıklığı var. Hele bunu yazanlar bir “
Birinci ve ana baş karışıklığı “neyin değişikliğinden” bahsedildiğinin anlaşılmaması.
“Ülkemizin sürdürülebilir biçimde kalkınması, vatandaşlarımızın refah ve medeniyet yarışında hak ettiği noktaya erişmesi, devletimizin adil ve demokratik bir devlete dönüşmesi için muhalefet güçleri olarak değişmek ve çok güçlü bir alternatife dönüşmek zorundayız.”
Özetle:
1) Ülkemiz değişmelidir
2) Ülkemizi değiştirmek için muhalefet değişmelidir.
Ülkemiz değişmeli mi?
Ülkemizde bir değişim talebi var mıdır? Tabi ki vardır ve son 20 yılda Cumhuriyet tarihinde hiç olmadığı kadar değişmiştir. Milletimiz geldiği yerden şad değilse değişmeye, değiştirmeye devam eder. İktidara gelen ve istediği değişimi yapmayanları da değiştirir. Elinden tutan mı var? Özgür seçimde bir dert mı var? Ülkede tek parti diktası mı var? Seçilenlere darbe mi yapılıyor? Meclis mi kapatılıyor? O denli ise değişmenin önündeki pürüz nedir, kimdir?
Ha değişim siyasi tercihlerle ve onların meclisteki temsilcileri ile yapılmayacaksa neyle yapılacak? Siyaset dışı araçlarla mı?
Ülkeyi değiştirmek için muhalefet değişmeli mi?
Olabilir de bundan bize ne? Değişin durun. Sizin de elinizi tutan mı var? Yüz yıl değişmediyseniz bu halkın sorunu mu? Yüz yılda ne partiler geldi, ne partiler geçti, ne partiler ne partilere dönüştü… Bir siz yerinizden kımıldamadıysanız biz ne yapalım sizin için.
Ana muhalefetin kendisine ülkeyi değiştirecek özne olma misyonu vehmetmesi yeni değil.
Hatta CHP bunu varlık nedeni sayar. Yüzyıldır “ülke değiştirilmeli, bunların istediği üzere olmalıdır”. Lisanı, alfabesi, din algılayışı, kıyafeti değiştirilmelidir. CHP bir siyasi parti değil, bir toplum mühendisliği projesidir ve proje sona ereli 70 yılı geçmiştir. Epey yıl sonra CHP’nin “asıl değişmesi gerekenin kendisi olduğunu anlaması” kimilerine nazaran büyük bir adım sayılabilir.
Oysa asıl anlaşılması gereken şu ki; CHP her ne kadar birinci 10-20 yılında kendini değişimin öznesi saymış ve bunda efor göstermişse de, son 60-70 yıldır bu ülkede değişimin öznesi CHP değildir. Hele hele, hepsi esasen CHP tandanslı, kendisini solcu, aydın sanan akademisyenler, rektörler, yüksek yargı, üst rütbelilerden oluşan “vesayet sınıfı” hiç değildir. Tam da bilakis bunlar 60 yıldır statükonun simgesi olmuş, hiçbir şeyin değiştirilememesi için gerekirse halka silah çekmiştir. Bunların yandaşı statükocu basın/medya da halkın seçtiklerine muhalefet etmeyi solculuk, ilericilik olarak kakalamıştır. Bunlar değişimin değil statükonun özneleridir. 2007’nin 27 Nisan’ında da son barutlarını tüketmişlerdir.
Bu ülkede değişimin öznesi artık ne CHP’nin statükocu takımları, ne de onun 1930’larda kristalize olmuş ideolojik saplantılarıdır.
Evet, CHP yapısal olarak değişmelidir, zira artık kendisi değişimin öznesi değil objesidir.
Değişebilecek midir?
Genetik yapısı el vermez.
Manifesto şöyle bir davet ile sona eriyor: “Bu mecra, “
Ne kadar hoş değil mi?
Yalnız, vatandaşlarınız 70 yıldır sizle irtibat kurmaya çalışıyordu, kuramayınca alternatif partiler kurdu. Her seçimde onları iktidara getirdi, getiriyor.
Yani geçti Bor’un pazarı…
@kalemciler
