Bu görüntüyü izlemek için lütfen JavaScript’i aktifleştirin
Diyarbakırlı aileler hareketlerini sürdürüyor.
Çocukları terör örgütü PKK tarafından dağa kaçırılan anne ve babalar, 3 Eylül 2019’dan bu yana evlat nöbeti tutuyor.
Bu süreçte 42 ailenin evladına kavuşması, çok sayıda anne ve babaya umut oldu.
Bunun üzerine farklı kentlerden yollara düşen aileler, HDP vilayet binası önündeki çadırda bir ortaya geldi.
Çocukları olmadan 8’inci bayram
Yaz-kış, zelzele, Ramazan, bayram demeden hareketlerini sürdüren aileler, Kurban Bayramı’na da buruk giriyor.
360 ailenin dönüşümlü olarak bin 395 gündür sürdürdüğü harekette 8’inci bayram burukluğu yaşanıyor.
Aileler, bugün de çocuklarına teslim olmaları için davette bulundu.
“Yandaşları da 12- 13 yaşlarındaki çocuklarımızı alıp dağa gönderdi”
2015 yılında 13 yaşında kaçırılan oğlu Mehmet için evlat nöbeti tutan Nihat Aydın, şu tabirleri kullandı:
17 bayramdır ben çocuğumdan bir haber alamadım. Hiçbir anne baba evladının bu biçimde elinden alınmasına razı olmaz, içimiz kan ağlıyor. Bugün her baba üzere ben de evladımın en azından kokusunu almak isterdim. Hiçbir şey alamazsam bile yanımda olsun, kokusunu alabileyim. Lakin maalesef HDP- PKK buna müsaade vermedi. Yandaşları da 12- 13 yaşlarındaki çocuklarımızı alıp dağa gönderdiler. Bu çocuğun dağda ne işi var? Bu çocuğun şu anda anne ve babasının yanında olması gerekirken, kalem tutması gerekirken ancak maalesef ellerine silah vermişler, dağda, bayırda, çölde, mağaralarda mevte terk edilmişler. Sanki kendi çocuklarını bu biçimde gönderebilirler miydi? Bizim çocuklarımıza reva gördüklerini kendi çocuklarına yapabilirler mi? Hayır. Konuşmaya geldiği vakit işte efendim benim çocuğum okul okuyor. Yoksa gönderirdim. Ya benimki okulda değil miydi? Ortaokula başlayalı 2 hafta olmuştu. Daha yeni okula başlamış çocuğu siz kalktınız dağa gönderdiniz. Vefata mahkum ettiniz. Çocukla birlikte aileyi de vefata mahkum ettiniz.
Çocuklarım ve torunlarımla bir arada 25 bireyiz. Bu 25 kişi bir ortaya geldiğinde bu fotoğrafı gördüğü vakit inan ki ağlamaktan öteki bir şey yapmıyorlar. Yani bazen kendi başıma bayram akşamları bir odaya kapanıp her vakit ağlarım. Ya Rabbi sen bütün çocukları annesine babasına kavuştur. Yalnızca bizim çadırın demiyorum, bütün çocuklarımızı, buraya gelen gelmeyen bütün herkes çocuklarına kavuşsun. Şayet çocuklarımız da bizi duyabiliyorsa, görebiliyorlarsa oğlum hiç makus düşünmeyin, hiçbir şeyden korkmayın. Ya öleceksiniz yahut gelip teslim olacaksınız. Vefat dahi olsa orada durmayın. Gelin bize kavuşun. Cezanız yok, bir şeyiniz yok. Sözünüzü verip konutunuza geleceksiniz. Bayram sabahları mezarlığa giderim. Ondan sonra hiç kimsenin bayramlığını kutlamadan, hiç kimsenin yanına gidemeden direkt çadırıma gelir otururum. Ben de alışılmış her insan üzere çocuklarımın, akrabalarımın, arkadaşlarımın bayramlarını kutlamak isterdim. Ancak maalesef o istek içimizde kalmadı. Hani bir laf var diyor bayram gelmiş benim neyime?
“Bayram geldi, içimiz buruk, kanadımız kırık”
2010’da 17 yaşındayken kaçırıldığını söylediği oğlu Mahmut için nöbette olan Bedriye Uslu ise evladından farklı geçirdiği 26’ıncı bayrama buruk girdiklerini tabir ederek, şöyle konuştu:
13 yıldır Mahmut benden başka. Mahmut’um sabah çıktı okula gitti, geri gelmedi. Hani bunlarda vicdan, merhamet olsaydı, demiyorlar mıydı bu analar bu babalar o kadar bayramdır çocuklarından farklı. Bayram geldi, içimiz buruk, kanadımız kırık, yüreğimiz yanık. Nasıl bayrama gireceğiz? Oturuyoruz, ağlıyoruz. Ne hakları vardı bunu başımıza getirdiler? Onların çocukları özel yerlerde okullardadır bizimkileri de götürmüş, dağda, taşta, mağaralarda mahkum etmişler. Bizi farklı koymuşlar. Bırakmıyorlar ki çocuklarımız gelsin. Mahmut’um, oğlum, şayet sen beni duyuyorsan bugün bayram, gel seni öpeyim. Seni koklayayım. Kucağıma alayım. Saçını okşayayım, bana kâfi. Bu zahmetimiz bitsin.
